Reacties op het "jongeren"-geweld

De programmapunten van het Vlaams Belang laten er weinig onduidelijkheid over bestaan: wij zijn voor een harde aanpak van de criminaliteit en voor een nultolerantie, zoniet moeten we ervoor vrezen dat in bepaalde gebieden de gewone, brave burgers gewoon aan hun lot zullen worden overgelaten. Zo kan men in het programma lezen: “Onze partij wil de invoering van een afdoende streng jeugdsanctierecht om het hoofd te bieden aan criminele jongeren. Laksheid is troef bij Justitie en dat is bij uitstek het geval inzake de aanpak van jeugdcriminaliteit. De wetten beantwoorden tevens niet langer aan de hedendaagse realiteit. Het Vlaams Belang meent dat de meeste problemen in de centra voor bijzondere jeugdzorg te herleiden zijn tot het ontbreken van een evenwichtig jeugdsanctierecht. Dit jeugdsanctierecht moet de plaatsing en begeleiding van probleemjongeren ondubbelzinnig sturen. Het Vlaams Belang bepleit dat jongeren wél aansprakelijk kunnen worden gesteld voor hun daden. Dit is vaak rechtvaardiger tegenover de familie van ontspoorde jongeren. Deze moet nu financieel opdraaien voor probleemgedrag, enkel omwille van een leeftijdsgrens. Anderzijds moet de overheid ouders die manifest en aantoonbaar in hun opvoedingstaak tekortschieten een sanctie opleggen, bijvoorbeeld door verplichte inhoudingen op het kindergeld. Jongeren moeten bij een aantal vergrijpen de kans krijgen hun straf in te korten of te voorkomen via de deelname aan speciale tuchtstages. Nog steeds is het voor de jeugdrechter formeel niet mogelijk een straf op te leggen aan jongeren, hij kan alleen beschermingsmaatregelen nemen. En dan nog is het aantal gesloten opvangplaatsen uitermate beperkt: amper 200 in heel het land. Nederland heeft er meer dan vijf keer zoveel, zodat men daar over veel meer tijd beschikt om te werken aan de reïntegratie”.

In het licht van de zware incidenten met jongeren in Antwerpen en Denderleeuw (met jongeren van Afrikaanse afkomst) moeten de politici inderdaad dringend keuzes maken. Anders zullen de burgers, zoals uit veel reacties blijkt, zelf de keuze maken. Zo schrijft een lezer (Het Nieuwsblad 04.04.2008): “Controles kunnen inderdaad wat soelaas brengen, maar een repressief optreden zal veel efficiënter zijn. In het geval van het Antwerpse busincident ging het om asielzoekers die amok maakten. Nadat ze hun straf hebben uitgezeten, zouden ze beter het land uitgestuurd worden”. Of een andere: “Die jonge gasten weten dat ze binnen de kortste keren weer vrij rondlopen en lachen ermee. Een paar maanden de gevangenis in is de enige remedie. Gevangenissen overvol? In Marokko zitten ze met 20 in een kot”.

De mensen zijn het werkelijk kotsbeu, zo blijkt: “Hoe lang moeten wij dit nog tolereren? Hoe ver ligt de grens van verdraagzaamheid? Waar blijft de reactie ook dit keer van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding? Deze misdadigers verdienen het niet hier te wonen”, aldus een lezer van Gazet van Antwerpen ’04.04.2008).

Voor een keer is zelfs Brice De Ruyver te pruimen: “Zo hebben we in 2003 ingegrepen toen een bende Roemeense jongeren de stad teisterde. In samenspraak met het parket zijn er 100 gerepatrieerd. Dat was een krachtig signaal, want het probleem was opgelost”.

Wie niet horen wil, moet voelen. Overdreven? Neen, de rechtvaardigheid zelve, voor de daders en voor de slachtoffers.