Het Nieuwsblad maakte een paar weken geleden bekend dat de
positie van Guy Verhofstadt als fractieleider van de Europese liberalen in het
Europees Parlement danig onder vuur ligt. In Nederland dit keer. Het was niet
de eerste keer – deze gepatenteerde machtsmens heeft het bijvoorbeeld niet erg
begrepen op een verregaande federalisering van België, hij heeft een gloeiende
hekel aan Vlaams-nationalisten (aan àllemaal…) – en het zal allicht niet de
laatste keer zijn.
Het parlementslid Mark Verheijen stelde met naam dat
Verhofstadt een groter gevaar was voor Europa dan Geert Wilders of Marine Le
Pen. Hij zei (terecht, wat mij betreft): “Eurofielen maken mensen bang voor
overwicht vanuit Brussel en ondergraven daardoor het draagvlak voor Europa”.
Dat lijkt ook te kloppen: steeds meer soevereiniteit wordt ons afgenomen.
Steeds meer omzettingen van Europese richtlijnen in nationale wetgeving
passeren bijvoorbeeld in de Kamer, waar men géén bezwaren mag opperen want
“Europa legt het ons nu eenmaal op”…
Men zal zich herinneren dat ook Fritz Bolkestein de heer
Verhofstadt, het orakel uit Gent, had gekapitteld. Verhofstadt lijkt zich op
zijn EU-dromen door geen enkel beletsels tegenhouden, door geen enkele
hindernis, ook niet als ze van democratische aard zouden zijn.
Zoveel geweld tegen één van de hogepriesters van het
EU-geloof: dat kan niet ongemoeid worden gelaten. EU-commissaris Nellie Kroes,
één van die machtige EU-dames die ons besturen, bewees dat ze de “Belgische
situatie” toch wel aardig onder de knie heeft. Ze verklaarde: “Federalisme in
België betekent iets anders dan wat sommige Nederlanders interpreteren. In
België is federalisme immers het feit dat het Vlaamse en het Wallonische
landsdeel samenwerken in één koninkrijk”. Is het werkelijk dat, mevrouw de commissaris?
Is dat federalisme?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten