Nederland stond lange tijd alleen in Europa en in de
Europese Unie als het erom ging Roemenen en Bulgaren de toegang tot het eigen
land te ontzeggen. In 2004 werd namelijk bij de uitbreiding van de Europese
Unie met een aantal Oost-Europese landen – wie herinnert het zich nog? –
geruststellend gesteld dat het allemaal zo’n vaart niet zou lopen en dat het
hooguit om 4.000 tot 8.000 Oost-Europeanen zou gaan die tijdelijk in Nederland
gingen komen werken. Het werden er uiteindelijk tussen de 200.000 en 300.000,
en andere Europese landen zoals het Verenigd Koninkrijk en Ierland
bijvoorbeeld, werden nog harder getroffen. Ook in Vlaanderen zijn er
bijvoorbeeld grote problemen in de bouwnijverheid, in de transportsector: de
ontregeling van onze industrie – wat er nog van overblijft – is zeer groot.
Nederland stond met haar verzet lange tijd alleen en werd
door de rest van de EU hiervoor uitgespuwd. Pas vorig jaar werd duidelijk dat
Nederland “gelijk had in haar verzet tegen het opheffen van de grenscontroles”,
aldus een rapport in Doorbraak.
Stond Nederland alléén met haar verzet? Ik dacht het niet.
Bij het Vlaams Belang hebben wij nooit in heilige adoratie gelegen voor de
gouden kalveren van het economisch liberalisme, als daar zijn: het vrij verkeer
van goederen en diensten, het vrij verkeer van kapitaal en het vrij verkeer van
personen. En het doet deugd dat ook een sociaaleconomisch liberale partij als
N-VA bepaalde kritieken begint te formuleren tegen de onbeperkte toegang van
vreemdelingen tot onze arbeidsmarkt…Maar we zijn er nog lang niet, en enige
ideologische onderbouw van de kritiek en het verder uitwerken en consequent
doortrekken van de kritiek zou nu wel mogen. We zijn benieuwd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten