Haat in ’t leven, haat in ’t graf

Vlaanderen heeft afscheid genomen van Marie-Rose Morel, op een waardige en vooral massale manier. De plechtigheid zaterdagmorgen deed mij – qua opkomst dan toch – denken aan de begrafenis van Karel Dillen, toen dezelfde kathedraal in Antwerpen ook vol liep. Een massale, maar toch heel andere begrafenis. Een warm, emotioneel én pijnlijk afscheid van een mooie, intelligente en o zo strijdbare Marie-Rose Morel.




Ik had ze graag, en tot zaterdag heb ik eigenlijk geen moment geloofd dat ze overlijden was. Zaterdagmorgen heb ik beseft dat Rozie er niet meer is.



Een sterke, strijdbare dame, die tot over de grenzen van het leven aandacht opeist. Marie-Rose is er in geslaagd tot over de grenzen van het leven veel Vlamingen duidelijk te maken dat België géén vaderland is of kan zijn. Een laag bij de grondse uitzending van de Rtbf maakte duidelijk op welke manier Franstalig België naar Vlaams-nationalisten kijkt. De boodschap? Marie-Rose Morel maakte van haar ziekte misbruik om haar politieke ideeën te verspreiden…



Je moet maar durven! Het is blijkbaar ook Bart De Wever zwaar in het verkeerde keelgat geschoten, deze uithalen naar de ‘Untermenschen’ van het Vlaams Belang. Maar mogen wij Bart De Wever er wel aan herinneren dat dit al jàren ons deel is? Mogen wij de Vlaams-nationalisten van N-VA eraan herinneren dat het voor mensen van het Vlaams Belang al jàren spitsroeden lopen is? Dat wij al jaren beledigd en gepest worden omwille van het opkomen voor Vlaamse onafhankelijkheid. Haat in ’t leven, haat in ’t graf.



Rozie: adieu! Geen woorden kunnen de pijn omschrijven die zoveel duizenden vrienden – en ikzelf – gevoeld hebben, die zaterdag in Antwerpen.