Splitsing van de sociale zekerheid? Wie gelooft die mensen nog?

Op Iskander kon men gisteren toch wel een scherpe analyse lezen van de politieke gebeurtenissen van de jongste dagen en dan vooral inzake de toenaderingspogingen tussen PS en N-VA om een regering en een regeringsmeerderheid op de sporen te krijgen. Zo merkte bijvoorbeeld politicoloog Bart Maddens op dat “een staatshervorming die min of meer in verhouding staat tot de verkiezingsoverwinning van de Vlaamsnationalisten, zeker aan die ene, vette brok moet raken die nog op het federale niveau overblijft: de sociale zekerheid”.


Historische verkiezingen? Zeker en vast. Maar Bart Maddens bemerkt dat het niet de eerste keer is dat een Vlaamsnationale partij een monsterscore haalt: in 2004 moest het Vlaams Blok met 24% niet eens zo veel onderdoen voor de N-VA vandaag. Het cordon werd zelfs eventjes opgegeven en formateur Leterme onderhield zich – ‘uit respect voor de kiezer’ – kort met een delegatie van het Vlaams Blok. “Dat Leterme nadien een regering met het Vlaams Blok uitsloot, verbaasde niemand. Verrassender was de reden die hij daarvoor gaf. Het Vlaams Blok werd niet uitgesloten omwille van zijn xenofobe standpunten of zijn veroordeling voor racisme, maar wel omdat die partij ‘ijvert voor de onafhankelijkheid van Vlaanderen en elke vorm van interpersoonlijke solidariteit tussen Vlamingen en Walen wil afschaffen’”.

Bart De Wever zal zich in zijn onderhandelingen allicht baseren op de 5 resoluties van het Vlaams Parlement – die 5 resoluties zijn tussen haakjes nog lang géén blauwdruk voor een confederaal model – waarin onder andere wordt gepleit voor verregaande fiscale autonomie en volledige overdracht van de personenbelasting naar de deelstaten. Maar er wordt gesteld dat het gezondheids- en gezinsbeleid naar de deelstaten moet gaan, met inbegrip van de gezondheidszorgverzekering en de gezinsbijslagen. Quod non, vrees ik. Niet alleen heeft de PS gezworen dat er aan de sociale zekerheid niet wordt geraakt, maar er lijkt zich een socialistisch afwijzingsfront af te tekenen om elke vorm van splitsing van de sociale zekerheid af te blokken. En, besluit Maddens, als er niet gesplitst wordt, dan dreigt de grote staatshervorming niet meer te worden “dan wat gemorrel in de marge”.