U kent de argumentatie van nogal wat politici en opiniemakers – meestal van zeer belgicistische snit: De belastingen in België opsplitsen naar de Vlaamse of Franstalige gemeenschap? Veel te ingewikkeld, technisch niet haalbaar, én: strijdig met de EU-regels terzake. Met andere woorden: laat ons de boel maar gewoon bijeen houden.
De Leuvense denktank Vives publiceerde onlangs haar Discussion Paper 13, een zeer interessante studie waarin professor Haelterman mogelijke splitsing van de belastingen in België onderzoekt. En hoewel de studie in de Engelse taal is geschreven, bevat zij zeer bruikbare argumenten voor debatten allerhande. Ik kan “The Feasibility to Regionalise Corporate Income Taxation” dan ook aan iedereen aanbevelen (Vives@econ.kuleuven.be).
Een van de argumenten tegen regionalisering van de inkomensbelastingen, aldus professor Haelterman, is het technisch onmogelijke ervan wegens bijvoorbeeld vennootschappen die in verschillende regio’s werkzaam zijn. Niets daarvan, want slechts 2% van de vennootschappen werken in verschillende regio’s. Ook wordt voorstanders voor de voeten geworpen dat het opsplitsen van belastingen tot een vervalsing van de concurrentie op Belgisch niveau zou leiden. Neen, zegt professor Haelterman, integendeel. Wil men het systeem van subsidies, waarmee vooral de Waalse regio de concurrentie ‘vervalst’, verminderen of afschaffen, en wil men vooral het economisch beleid dat geregionaliseerd werd, consequent doortrekken, dan moet men ook het fiscaal beleid regionaal doortrekken. “Het is maar logisch om bepaalde bevoegdheden betreffende inkomensbelastingen te regionaliseren, zodat men de regio’s de basis kan leveren, om een volledig coherente economische politiek te kunnen voeren”.
Vervolgens gaat de professor in op de 3 meest klassieke modellen van regionalisering van de belastingen:
- Het “split rate model”, een basisfederale aanslagvoet, waarop de regio’s een eigen belastingvoet heffen
- Het “discount model”, waarbij regio’s de bevoegdheid krijgen om een aantal percent-punten toe te kennen, waar de algemene federale aanslagvoet kan worden verminderd. Hierbij worden de financiële middelen van de regio op federaal vlak in dezelfde mate verminderd.
- En tenslotte het “taxable basis-model”, waarbij de regio’s zelf bepaalde belastingverminderingen kunnen toestaan, voor zover ze een integraal deel uitmaken van de economische politiek van de regio.
Tenslotte gaat professor Haelterman uitgebreid in op de mogelijke strijdigheid van deze 3 modellen met de EU-wetgeving en rechtspraak en komt hij tot de beslissing dat de verschillende splitsingsscenario’s niet alleen volkomen in overeenstemming zijn met de rechtspraak, maar dat ze daarenboven in verschillende EU-staten worden toegepast.
De poten onder de Belgische stoel zijn stilaan allemaal doorgezaagd. Ook de op het eerste gezicht meest stabiele, de economisch-financiële.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten