Men kent het verschijnsel, niet alleen in België trouwens:
links streed jarenlang voor gelijke rechten voor vrouwen en voor
vrouwenemancipatie. Die verworvenheden worden door datzelfde linkse kamp
overboord gegooid, als het erom gaat islamitische stemmetjes te ronselen.
Weinig progressieve mensen durven hiertegen protesteren, maar in Frankrijk
verheft de feministische filosofe Elisabeth Badinter in elk geval haar stem.
Het interview met haar verscheen in De Morgen (09.11.2013).
Een uittreksels. Op de vraag of hoofddoeken (“in alle
gradaties”) uit het publieke domein moeten verdwijnen, antwoordt ze: “Jazeker.
En die overtuiging wordt me niet in dank afgenomen. Ik kan niet zeggen dat het
prettig is om uitgemaakt te worden voor ‘aanhangster van Le Pen’, als je, zoals
ik, je hele bestaan hebt gewijd aan overtuigingen zoals vrijheid, gelijkheid en
broederlijkheid voor iedereen. Maar ik ben geen politicus, ik hoef geen stemmen
te ronselen, dus ik kan zeggen wat ik vanaf de zijlijn zie. De seculiere
maatschappij is in gevaar. Wie dat niet ziet, is medeplichtig aan het verlies
van democratie”.
En verder: “Ik werk nog altijd in Les Archives des Affaires
Etrangères. Tot een paar geleden lag dat aan de Quai d’Orsay, centrum Parijs.
Vandaag heeft het onderdak in La Courneuve, een voorstad. Je merkt dat veel
belangstellenden die de archieven aan de Quai d’Orsay raadpleegden, niet naar
La Courneuve komen. Ook de progressieven niet, hoor. De banlieue is niet alleen
geografisch een ander oord. Ook cultureel beland je in een andere wereld met
bijvoorbeeld amaar meer Maghrebijnse vrouwen in chadors. Dat beeld schrikt niet
moslims af. Ik snap die angst, die helaas ook weer tot stemmen voor rechts
leidt. Ik begrijp ook de zucht van moslima’s om bij een gemeenschap te horen
die zich van de andere onderscheidt en ik begrijp dat godsdienst een antwoord
kan bieden op een diep verlangen van mensen. Maar de Franse staat mag aan die
tendensen niet toegeven. Frankrijk moet voor de ratio kiezen, voor de scheiding
tussen geloof en staat en voor een scherpe afbakening van de private en
publieke domeinen. Een politieke, filosofische en religieuze neutraliteit, daar
staat Frankrijk voor. Al zou je dat vandaag in bepaalde delen van ons land niet
meer zeggen”.
Een stevige stem die best ook eens zou weerklinken in het
conservatieve, vastgeroeste Belgische linkse establishment. Welke progressieve
Vlaamse vrouw durft het aan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten