Over de identitaire basisbehoefte

Steeds terugkerende argumenten tegen het benadrukken van de Vlaamse identiteit door onze partij en door de Vlaamse Beweging in het algemeen, kent u natuurlijk allemaal: de Vlaamse identiteit zou slechts kunstmatig zijn, gecreëerd door Vlaams-nationalisten. De Vlaamse identiteit zou daarenboven ‘gevaarlijk’ zijn, want verengend, bekrompen en zelfs racistisch van aard. Bepaalde Belgicistische kringen houden er aan de Belgische non-identiteit als voor voorbeeld voor de wereld voor te houden. Alleen een niet-identiteit zou ons beschermen tegen nationalistische excessen.



Het is noodzakelijk dat hiertegen weerwerk wordt geboden. Niet alleen om de Belgische “identiteit van de niet identiteit” van antwoord te dienen, maar ook en vooral omdat identiteit een basisbehoefte van de mens is. Niet alleen in Vlaanderen, maar overal op deze planeet, zoals ook professor Laurens De Vos in De Morgen schreef (17.07.2010). Identiteit “reikt een ankerpunt aan dat antwoorden biedt op de meest existentiële vraag: wie ben ik?” Want bepaalde politici, daarin natuurlijk gevolgd door allerlei experts, gaan te gemakkelijk voorbij aan de behoefte aan identiteit, en gaan er vanuit “dat identiteit een mantel is die je maar beter kunt afwerpen wegens te stringent”.


In dezelfde Vrije Tribune merkt professor De Vos terecht op dat er van een eenduidige identiteit geen sprake kan zijn. “En hoewel we er als gevolg van wisselende identificaties identiteitsaspecten bij krijgen of verliezen, kunnen wij onze identiteit als geheel niet zomaar aan de deur zetten of inruilen voor een post-identitaire geestesgesteldheid”. Niet zonder belang is de opmerking dat de komst van de identiteitsloze mens geleid heeft tot “gedrags- en eetstoornissen allerhande”, nieuwe neurosen, enzovoort.



Laat ons dus vooral niet bang zijn van onze eigen schaduw, is de boodschap. “We kunnen immers allochtonen maar wijzen op hun plicht zich te integreren in onze samenleving als we hen ook kunnen diets maken waarin. En dat veronderstelt dat we ons zeker niet verliezen in luchtledige theorieën over de verdwijning van identiteit in een postnationaal universum”.