Besluitvorming – steeds wéér boven het hoofd van de burgers

Democratie is toch ’n raar ding, zeker op multinationaal, Europees vlak bijvoorbeeld. Hoe meer men er over schrijft en spreekt, hoe meer je als burger op je hoede moet zijn, want hoe minder democratisch het er eigenlijk aan toe gaat. Vooral inzake de zware problematiek van de multiculturaliteit bijvoorbeeld heb ik de indruk – ik ben heus niet alleen met de indruk – dat Europa steeds minder afgaat op het beoordelingsvermogen van het brede publiek, maar de beslissingen, de échte beslissingen neemt in allerlei besloten clubjes: de commissie bijvoorbeeld, of het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. De zo geroemde regels van proportionaliteit en subsidiariteit worden alsmaar vaker aan de laarzen gelapt.



Niet iedereen houdt de kiezen op elkaar. In een interview in de Gazet van Antwerpen bijvoorbeeld doet de voorzitter van het Grondwettelijk Hof, Marc Bossuyt, een boekje open over de rechtspraak van het Europees Mensenrechtenhof inzake asielzaken. Niet alleen is er een enorme explosie van het aantal arresten, en worden arresten ook steeds vaker unaniem genomen. Bijzonder zorgwekkend noemt voorzitter Bossuyt het feit dat het hof zich steeds welwillender opstelt tegenover de belangen van asielzoekers en steeds vaker op het terrein van de nationale instanties komt, terwijl het daartoe niet bevoegd is.


Dit zogenaamd mensenrechtenhof toont weinig begrip voor die mensen, de gewone burgers van de verschillende EU-lidstaten, die de gekte van de besluiten van dit hof moeten betalen. Want zeg nu zelf: “in een arrest van 30 september 2003 bijvoorbeeld tegen Frankrijk stelde het Hof dat de gehandicaptentoelage van iemand die nog nooit had bijgedragen tot de sociale zekerheid en die niet de nationaliteit had van een land, waarmee Frankrijk een wederkerigheidsakkoord had gesloten, toch een eigendomsrecht was”. Met andere woorden: je hebt er recht op, ook al heb je nog nooit een eurocent bijgedragen en ben je zelfs geen burger!


Het diepe wantrouwen van veel burgers – én ook van het Vlaams Belang – tegenover de Europese Unie en de instellingen in en rond de EU, zal door dit soort arresten natuurlijk alleen maar toenemen. Het ligt aan de EU om het wantrouwen tegen te gaan door zich vooreerst aan de afgesproken bevoegdheidsafbakeningen te houden en tweedens ook meer rigoreus aan de subsidiariteit vast te houden. Tenslotte zou het niet slecht zijn het oor nu en dan te luisteren te leggen bij de gewone burger, zodat de hoge heren van Europa het absurde van bepaalde beslissingen eens inzien.

Maar het zal misschien allemaal wat véél gevraagd zijn?