Na de publicatie van het zogenaamde Manifest voor een Zelfstandig Vlaanderen in Europa van de denkgroep ‘in de Warande’ en na de opeenvolgende ‘nons’ van de Franstalige partijen op de – zeer gematigde – eisen van Vlaamse meerderheidspartijen, is het besef bij de Vlamingen doorgedrongen dat België twee totaal verschillende landen huisvest. Een Vlaams land en een Franstalig land, elk met hun eigen culturele, politieke, economische en sociale ideeën, plannen, doelstellingen en voorstellingen. Veel gemeenschappelijk hebben we niet.
Het tweede besef dat diep is doorgedrongen, is de zekerheid dat Vlaanderen elk jaar een pak van zijn welvaart overhevelt naar Wallonië, inderdaad, wij hebben het over de miljardenstroom van ongeveer 12 miljard euro op jaarbasis. Een ongewoon bedrag. Om het met één cijfer toch even in perspectief te plaatsen: met een bevolking van 300 miljoen inwoners betalen de VSA aan ontwikkelingssamenwerking een bedrag van 14 miljard euro, Vlaanderen met een bevolking van 6 miljoen betaalt aan Wallonië elk jaar telkens weer 12 miljard euro aan transfers…
Ambetant, omdat de Franstaligen hun arrogant gedrag – in Vlaams-Brabant, maar niet alleen daar – niet willen opgeven en tezelfdertijd toch maar lekker blijven genieten van onze centjes. Het moest er uiteindelijk eens van komen: sommige Vlaamse partijen, onder druk gezet door de brede Vlaamse Beweging, willen eindelijk bepaalde geldstromen of afschaffen, of objectiveren of transparant maken. De Franstalige partijen voelen de bui hangen en plooien daarom terug op een oude strategie: “Het is allemaal zo erg niet” en “Wallonië is Vlaanderen aan het bijbenen”.
Zo kon men recent in De Morgen (14.09.2007) lezen: “Na anderhalf jaar beoordelen de Waalse ministers het Marshallplan voor de heropleving van de Waalse economie als ‘globaal goed’. Om het plan nog efficiënter te maken, wordt het budget verhoogd”. Of met de woorden van Marc Becker, voorzitter van de Sociaal-Economische Raad van het Waalse gewest: “We zijn op de goede weg”;
Wie er ook alles aan doet, om de Waalse achterstand t.o.v. Vlaanderen zo minimaal mogelijk voor te stellen, is de Waalse minister-president, Rudy Demotte (PS). “In 2005 zijn 435 bedrijven uit Vlaanderen en Brussel naar Wallonië verhuisd, meer dan het dubbele tegenover 2000. Dat komt omdat er in Wallonië een positief sociaal klimaat heerst”, verklaart hij aan Het Laatste Nieuws (13.09.2007). Hij wijst de Vlamingen echter ook onmiddellijk op hun verantwoordelijkheid, want op twee jaar krijgt zelfs Demotte de achterstand niet rechtgezet. “Een volledig herstel zal 10 tot 15 jaar duren, maar het zal gebeuren. Misschien geloven de Vlamingen het nog niet”. Je ziet Demotte bijna denken: “Allez, Vlamingen, nog zeker 10 à 15 jaar betalen, en dan kunnen we misschien…”.
Nochtans zijn de nuchtere cijfers nog altijd de beste raadgevers. En die zijn voor Franstalig België alvast niet zeer hoopgevend, ondanks alle blablabla. In Trendscash konden wij volgende werkloosheidscijfers (verhouding actieve beroepsbevolking en werkzoekende werklozen) voor de maand juni 2007 noteren: Vlaanderen 7,16%, Wallonië 14,4% en Brussel 19,9%. Tot zover het Franstalig ‘herstel’.
Laatste opmerking: als het inderdaad allemaal niet zo erg is, en als Wallonië inderdaad Vlaanderen zo snel aan het bijbenen is, dan kan er überhaupt toch géén probleem zijn om de sociale zekerheid te splitsen?
Voor het Vlaams Belang kan deze toestand niet aanhouden, niet omdat wij niet solidair willen zijn met mensen die het minder goed hebben, maar gewoon omdat deze jarenlange transfers geen vorm van solidariteit meer zijn, maar georganiseerde diefstal. Geef de twee deelstaten eindelijk de ruimte om volwaardige staten te worden en het sociaal-economische leven naar eigen inzicht te organiseren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten