Bye Bye Belgium - waarom ook niet?

De discussie tussen voorstanders van Vlaamse onafhankelijkheid en voorstanders van het behoud van België deint uit. Daar zit de totaal geblokkeerde regeringsvorming natuurlijk voor een groot stuk tussen. Maar ook het jarenlang door de media verzwijgen en onder de mat vegen van allerlei communautaire problemen breekt het regime nu zuur op.

Voorstanders van het behoud van België reageren meestal vanuit een erg conservatieve reflex. In allerlei tv- en radioprogramma’s halen de Vander Kelens en andere ‘Belgische’ journalisten steeds weer dezelfde argumenten uit de kast. Ik overloop de voornaamste obstakels en voorzie ze van commentaar. Uw reacties zijn meer dan welkom.

1. België zou te klein zijn om politieke invloed uit te oefenen. En dat kleine België wil het Vlaams Belang nu nog eens splitsen!

Vlaanderen moet zich zeker niet schamen. Met zijn 6 miljoen inwoners en zijn internationaal georiënteerde economie staat het perfect zijn mannetje (of vrouwtje) tussen andere, kleine en welvarende landen. Ierland heeft een bevolking van 3,7 miljoen inwoners, Noorwegen 4,4, Finland 5,2, Denemarken 5,3, Zwitserland 7,1, Oostenrijk 8,1 en Zweden 8,9 miljoen Zweden.

Economisch doet we het nog beter: Bij een rangschikking naar bruto binnenlands product per hoofd laat Vlaanderen Duitsland, Denemarken, Frankrijk, Nederland, Oostenrijk, Zweden, Ierland, Finland, zelfs de Verenigde Staten en natuurlijk ook België achter zich. Alle nationale en internationale studies wijzen in dezelfde richting: Vlaanderen is een natie die dankzij de uitstekende ligging en de hoge productiviteit van zijn werknemers klaar staat voor de uitdagingen van de 21ste eeuw.

2. Wallonië is onze voornaamste handelspartner. Gaan we dat niet op het spel zetten door voor Vlaamse onafhankelijkheid te kiezen?

Dit veel gehoord argument werd ook al misbruikt om te waarschuwen voor de scheiding tussen Tsjechië en Slowakije. Er werd een catastrofescenario uitgetekend waarbij de scheiding gepaard zou gaan met een daling van de handel in beide landen en een stijging van de werkloosheid. Niets echter van dit alles: de splitsing bleek de beste oplossing voor twee landen met een sterk verschillend economisch stelsel en een andere politiek landschap. Dringen de vergelijkingen met België zich ook aan u op?

Er is geen enkele reden om aan te nemen dat Vlaanderen zijn uitstekende handelsrelaties met Wallonië niet zou verder zetten. Wallonië heeft daar trouwens ook alle belang bij. Vlaamse bedrijven hebben nu al uitstekende economische relaties met Duitsland, Italië, Nederland, Frankrijk, de Verenigde Staten van Amerika, het Verenigd Koninkrijk, enzovoort. Die economische netwerken blijven gewoon overeind staan en kunnen zich in een onafhankelijke Vlaamse staat alleen maar intensifiëren.

3. Vlaanderen moet solidair blijven met Wallonië. Zovéél bedraagt die solidariteit niet en in het verleden is Wallonië solidair geweest met Vlaanderen: tijd om eens iets terug te doen voor die arme Walen.

Oud-VLD-minister Patrick Dewael verklaarde reeds in 2002 (Humo): “In 1999 is 5 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië gegaan. Dat is in verhouding meer dan wat de West-Duitsers aan de voormalige DDR spenderen. Ik wil gerust genereus zijn, maar waarom zouden de Vlamingen dat allemaal blijven betalen?”

De totale transfer werd van vele kanten bestudeerd. De meest ophefmakende van de KBC en van de KULeuven becijferde de totale geldstroom – mét inbegrip dus van de federale staatsschuld en de interestoverdrachten – op meer dan 12 miljard euro.
Moet Vlaanderen dan niet de steeds weer vermelde solidariteitsstroom van Wallonië naar Vlaanderen in de 19de eeuw beantwoorden? Juul Hannes, emeritus hoogleraar Economische Geschiedenis aan de Universiteit Gent en Vrije Universiteit Brussel, wees die mogelijkheid van de hand, immers: “Ik zoek al 40 jaar naar voorbeelden van solidariteit van het zuiden met het noorden. Ik heb er nooit gevonden”. Andere studies dan die van Hannes bevestigen bijvoorbeeld dat Vlaanderen ook in de periode 1832-1912 zwaarder werd belast dan Wallonië.

4. De internationale gemeenschap zou Vlaanderen als onafhankelijke staat niet aanvaarden. Ze zou een scheiding van België niet aanvaarden.

Ook dit argument moet naar het rijk der fabelen worden verwezen. Het is natuurlijk een feit dat een onafhankelijke staat Vlaanderen zijn kandidatuur zal moeten indienen voor de verschillende internationale niveaus waarvan België momenteel lid is: UNO, EU, enzovoort. Maar er is geen enkele reden om te geloven dat de Europese Unie bijvoorbeeld of de UNO Vlaanderen niet zou begroeten als de zoveelste lidstaat. Uit allerlei contacten met ambassadeurs in ons land blijkt trouwens dat verschillende landen een uitgewerkt ‘splitsingsscenario’ hebben voor het geval België zou worden opgedeeld. En als er één conclusie kan worden getrokken uit de vele internationale persberichten, dan is het toch wel deze: ook voor de internationale pers en voor de internationale politieke wereld behoort de splitsing van België tot een mogelijk, ja, zelfs aanvaardbaar alternatief voor de onregeerbaarheid van dit land.

We hebben ook de internationale verdragen aan onze kant. Immers, het zelfbeschikkingsrecht van de volkeren is herhaaldelijk en uitdrukkelijk erkend. Bijvoorbeeld in het Internationaal Verdrag inzake Economische, Sociale en Culturele Rechten (1966), het Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke Rechten (1966), de Slotakte van Helsinki (1975) en de slotverklaring van de Wereldconferentie van Mensenrechten te Wenen (1993).


België is gedoemd om te verdwijnen. De dag dat wij Vlamingen beslissen om op eigen benen te staan, moet en zal de internationale politiek de Vlaamse onafhankelijkheid vaststellen en erkennen. Hebben wij met andere woorden niet eerder angst voor onze eigen schaduw?

5. Waarom België splitsen, Vlaanderen heeft in deze federale staat toch al bevoegdheden en kan op een aantal terreinen een eigen beleid voeren.


Het Belgisch federalisme is een valstrik. Van échte en fundamentele bevoegdheden voor Vlaanderen is geen sprake: Vlaanderen heeft een fiscale autonomie van amper 20%, terwijl in echte federale staten zoals de Verenigde Staten en Zwitserland de deelstaten over 50% van de inkomsten beschikken. De deelstaten in Duitsland zijn zelfs 2/3de fiscaal autonoom!

Het Belgisch federalisme is een valstrik. De Vlamingen beseffen door de werking van dit federalisme te weinig dat zij met 60% van de bevolking de meerderheid binnen België vormen. Wij zijn goed voor ruim 70% van de Belgische economie en ruim 80% van de export. Als België een normaal land was, zou het overwegend Nederlandstalig zijn. België is géén normaal land.

Het Belgisch federalisme is een valstrik. De ingewikkelde Belgische staatsstructuren verhinderen een efficiënt beleid. Ze verhinderen dat Vlaanderen noodzakelijke veranderingen kan uitvoeren (het lijstje is zéér lang), ze verhinderen Vlaamse verbeteringen. Vlaanderen en Wallonië hebben over alles een verschillende mening, maar door België zijn de deelstaten met handen en voeten gebonden aan de Belgische schoonmoeder en ontstaan er voortdurend wrijvingen en conflicten.

Professor em. R. Senelle in Knack (13.02.2002): “De kloof tussen Vlamingen en Walen is onder deze regering allesbehalve gedicht. Integendeel, elke dag opnieuw blijkt het verschil in politieke, economische, sociale en culturele visie”.

Als zelfs een tv-journalist als Siegfried Bracke in zijn weblog (10.09.2007) schrijft zich te kunnen voorstellen hoe de verdamping van België zich zal realiseren, dan heeft België zijn beste tijd overduidelijk gehad. België heeft voor Vlaanderen geen enkele meerwaarde meer.