Wat is er aan de hand in Turkije? Een generaal, die tot voor
kort nog chef van de Turkse generale staf was en hoofd van het op een na
grootste leger binnen de NAVO, is gearresteerd op beschuldiging van het
oprichten van een terroristische organisatie en het aanzetten om de regering
van de Turkse republiek omver te werpen. Voor hem werden in dezelfde
‘Energekon’-zaak al honderden andere hogere officieren opgesloten, waardoor
ongeveer 10% van alle dienstdoende Turkse generaals in voorarrest zitten.
Verschillende Turkse kranten waren in hun commentaar lovend:
eindelijk komt er een einde aan de ‘derin devlet’, de schaduwregering van het
leger, het (bijna) machtigste instituut in Turkije. Maar of het werkelijk zo is
dat Turkije na deze golf van arrestaties een volwassen democratie is geworden,
is natuurlijk een heel andere vraag.
In een uitgebreid artikel in de Nederlandse pers oppert
schrijfster Betsy Udink toch wel enkele bezwaren. Zo werd de Turkse president steeds het
secularisme van de Turkse staat te ondersteunen, in woord en daad, met andere
woorden geen türban in het paleis, geen baarden, geen oproep tot het gebeid,
geen islamisering van het openbaar leven. Maar president Sezer – iemand van de
‘oude secularistische stempel’ – werd opgevolgd door Abdullah Gül, iemand van
de AKP.
Feit is, aldus de journaliste, dat de macht van de
islamitische groeperingen, en dan vooral van Fethullah Gülen, in Turkije
ondertussen onomkeerbaar is geworden, en in alle segmenten van de bevolking is
doorgegroeid. Naar buiten uit zeggen ze “een softe islam aan te hangen, die
plaats biedt aan andersdenkenden en aan vrouwen die hun haren niet bedekken”.
Ze propageren islam via sociale actie (ziekenhuizen, hulpgoederen naar
rampgebieden, onderwijs, enzovoort).
Ondertussen beschikt deze beweging in Turkije over een grote
mediaconglomeraat, lobbygroepen, journalistenbonden, zelfstandigen- en
kmo-verenigingen, artsenverenigingen.
Mevrouw Udink is vrij expliciet: “Het scheelt niet veel meer
of de hele infrastructuur van de Turkse staat (…) wordt beheerst door vrome
moslims, mensen die bezig zijn steen voor steen het bouwwerk van de
secularisten af te breken en een nieuwe staat van islamitische signatuur op te
bouwen”. Stilaan worden journalisten,
die het anders zien, en die het secularisme wél als een belangrijke waarde
beschouwen, stokken in de wielen gestoken, worden ze opgesloten zoals gebeurde
met Ahmet Sik en Nedem Sener. Ondertussen probeert men ook de parlementaire
onschendbaarheid van Kemal Kiliçdaroglu (voorzitter van de CHP) op te heffen.
Moet deze amper nog secularistische staat, moet deze nieuwe
godsstaat lid worden van de Europese Unie, dames en heren? Moet deze staat
volgens de liberale voordenkers Verhofstadt en De Gucht lid worden van de
Europese club?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten